Ach te pieniądze! – gdy o nich mowa niejednej osobie przechodzi ochota na długotrwałe spory sądowe. A bez pieniędzy podobno niewiele można zdziałać. Oczywiście mam na myśli konieczne opłaty i wydatki.

Co zrobić gdy pieniędzy nie ma, albo są – ale jest ich zdecydowanie za mało, by wszystko stosownie ogarnąć?
Najlepiej znać swoje prawa – i przepisy.

Dzisiaj będzie wpis trochę szkolny, instruktażowy, ale wydaje mi się, że potrzebny, bo Państwo często pytacie jak to jest z kosztami w sprawach o alimenty.

Przedawnienie to instytucja prawna, z którą wiąże się niemożliwość dochodzenia roszczeń. Jeśli nastąpi to zasadniczo wierzyciel nie ma możliwości odzyskania należności, nawet jeśli z jego punktu widzenia to krzywdzące i niesprawiedliwe. Smutne to, prawda?

Jest w tym jednak pewna logika i mądrość. Chociaż przeważnie do wierzycieli „pokrzywdzonych” tą instytucją argumenty oparte na efektywności prawa i tak nie przemawiają. Ich odczucie jest jednoznaczne- dłużnikowi po prostu może się upiec.

A jak jest z alimentami?

Dziś podzielę się z Państwem taką oto historią.

Pewna Mama wymyśliła sobie, że nie chce już mieszkać sama. Mama miała syna – Piotrusia. Piotruś w zasadzie już nie był Piotrusiem Mamusi, tylko Piotrem. A Piotr od kilku lat był z Mamą nieco skonfliktowany. Nie chciał więc zamieszkać z nią dobrowolnie. Mama wpadła więc na pomysł! Skoro wychowałam Piotrusia, to musi on teraz zająć się mną! I…

Mogą, jednak tylko wtedy gdy dziecko posiada majątek, a dochody z niego wystarczają na jego całkowite utrzymanie i wychowanie. Obowiązek alimentacyjny ma bowiem na tyle stanowczy charakter, iż na rodzicach ciąży on nawet w wypadku gdy dziecko środki wychowania czy utrzymania otrzymuje od kogoś innego (np. dziadków czy rodziny zastępczej).

Pisząc pozew o alimenty musimy pamiętać o wskazaniu wartości przedmiotu sporu. Jest to kwota, którą dochodzimy od przeciwnika przed sądem.

Wartość przedmiotu sporu uzależniona jest od tego za jaki okres żądamy alimentów. Jeśli dochodzimy takowych na przyszłość, to zastosowanie znajdzie art. 22 kodeksu postępowania cywilnego. Zgodnie z nim, w sprawach o prawo do świadczeń powtarzających się wartość przedmiotu sporu stanowi suma świadczeń za jeden rok, a jeżeli świadczenia trwają krócej niż rok – za cały czas ich trwania.

Co to oznacza?